می ترسم! قلبم تند تند می زنه، سریع از توی تختم می یام بیرون، نمی فهمم چه جوری می رسم به اتاق مامانم اینا. خیلی آروم، تو فضای خالی بینشون می خزم، تکون هام بیدارشون می کنه ، اما من چشمام رو می بندم که یعنی خیلی وقته خوابیدم. اونجا دیگه عنکبوتهای گنده نمی یان سراغم!
می ترسم ! و از ترسم توی تختم منقبض می شم و بالشم رو محکم تو بغلم فشار می دم. پتو رو تا کلم می کشم بالا، می خوام مطمئن باشم که کاملا زیر پتو قایم شدم اینجوری هر اتفاقی که بیرون بیوفته من این زیر هستم و کسی کاری به کار من نداره! خواهرم توی اتاق مامانم اینا خوابیده و من دیگه حالا از اون بزرگترم و باید همین جا توی تختم بمونم! از بیرون صداهایی میاد انگار یکی توی خونه است. مامانم می یاد نصفه شب بهم سر می زنه و می بینه که منقبض خوابیدم، می فهمه که از چیزی ناراحتم، کنارم توی تخت می خوابه تا ترسم بریزه، وقتی اون هست همه جا ساکته!
حالا سالها است که دیگه من و مامانم رو یه تخت جا نمی شیم. سالهاست که دیگه توی تختشون نمی شه سه نفری خوابید. دیگه زیر پتو نمی رم، چون احساس خفگی میکنم. دیگه عنکبوتها خیلی کوچیک تر از اونی هستن که ترسناک باشن. دیگه می دونم که صداهای توی اتاقم مال انقباض انبساط اشیاء توی شبه. اما هنوز می ترسم!
ترسهام مثل خودم بزرگ شدن، ترس از حرکت تند ماشینها تو اتوبان، از دعوای دوتا آدم تو خیابون، از معتاد توی کوچه، از کارهایی که نمی تونم انجام بدم، از آدمهایی که نمی فهمن چی می گم و می خوان حالیم کنن که چی می گن، از احساساتم که یهو سرازیر می شن، از جنگ، از بی پولی، از تغییر تو زندگیم، از آینده، از تنهایی....
اما هنوز بهترین جای دنیا برای فراموش کردن همه ترسهای بزرگم توی بغل مامانمه وقتی که شدت تپش قلبم انقدر زیاد می شه که دیگه خوابم نمی بره و وقتی این حالت سه روز طول میکشه، تنها جایی که آروم خوابم می بره و باور می کنم که همه چیز درست می شه، کنار مامانمه در حالیکه دستش روی شونمه و بهم این احساس رو می ده که ازم محافظت می شه! اونموقع است که سنگین ترین خواب رو بدون قرص کدئین می کنم.
هر روز دنیا همون دنیای قبلیه با همه ترس های گنده اش، اما من احساس شجاعت بیشتری می کنم وقتی می دونم که مامانم صبح زود، قبل از بیدار شدن هر کسی ، برای محافظت از من دعا کرده!
پیروز باشید!